@Bernard
Szkoda, że forum nie wyświetla "strukury" odpowiedzi. Bo to jest odpowiedź na pierwszy komentarz. Wobec tego następny komentarz do zatwierdzenia to drugi od góry.
Złożony tekst z naniesionymi poprawkami (bardzo drobne - automat nieźle to zrobił - chyba że sam już coś poprawiałeś) :
- Zamiast rościć sobie prawo - dałem pretendują.
- W wstępie powtarza się fraza "Co więcej" - więc wyciąłem jej powtórzenia.
- Rodział drugi "do zdobycia wyborczej wiktorii", do zdobycia władzy
- Doprecyzwoanie Wall Street Occupy.
- Inne drobiazgi.
Partie Piratów: Ruchy społeczne elektronicznej demokracji
Dmytro KHUTKYY (Kone Foundation Fellow, Helsinki Collegium for Advanced Studies, University of Helsinki, Finland. Contact: khutkw@gmail.com)
2019. This work is published under https://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/(the “License”). Notwithstanding the ProQuest Terms and Conditions, you may use this content in accordance with the terms of the License.
Współczesne technologie ułatwiają demokratyczną partycypację w formie cyfrowej. Partie Piratów pretendują do reprezentowania takiej upodmiotowionej demokracji elektronicznej. W związku z tym w niniejszym opracowaniu badamy, czy Partie Piratów są rzeczywiście ruchami społecznymi praktykującymi i promującymi demokrację elektroniczną. W tym celu zastosowano metodę "realnych utopii", badającą pożądane, realne i osiągalne alternatywne projekty społeczne. Jeśli chodzi o metody, badanie opiera się na analizie wywiadów eksperckich i manifestów politycznych. Badanie wykazało, że Partie Piratów są autentycznymi inicjatywami demokratycznymi, szeroko wdrażającymi zasady i mechanizmy demokracji elektronicznej. Ogólnie rzecz biorąc, badane Partie Piratów sprzyjają partycypacji członków na wszystkich etapach kształtowania polityki. Mimo że Partie Piratów osiągają niskie wyniki wyborcze na urzędy publiczne, ich modele wewnętrznej organizacji demokratycznej i idee polityczne są upowszechniane przez inne partie.
1 Wstęp
Współczesna cyfryzacja życia publicznego zakłada, że demokracja może być realizowana również poprzez uczestnictwo w polityce online. Taką elektroniczną demokrację można zdefiniować jako "wykorzystanie technologii i strategii informacyjnych i komunikacyjnych przez aktorów demokratycznych (rządy, urzędników, media, organizacje polityczne, obywateli/wyborców) w procesach politycznych i rządzenia w społecznościach lokalnych, narodach i na scenie międzynarodowej" (Clift 2004). Co więcej, Earl i Kimport (2011) twierdzą, że Internet umożliwia łatwiejsze i bardziej opłacalne środki komunikacji online, mobilizację do protestów offline, e-aktywizm poprzez instrumenty e-uczestnictwa oraz samoorganizację e-ruchów. Ponadto, biorąc pod uwagę globalny charakter Internetu, e-uczestnictwo może przekraczać granice i rozwijać się na dużą skalę - na poziomie regionalnym, narodowym, a nawet ponadnarodowym. Narzędzia internetowe mogą sprzyjać zaangażowaniu na wszystkich etapach cyklu kształtowania polityki, który obejmuje, według Hooda (1998), ustalanie agendy, formułowanie polityki, jej przyjmowanie, wdrażanie, monitorowanie i ewaluację.
Pod tym względem Partie Piratów (dalej - "PP") są czasem postrzegane jako udany eksperyment w dziedzinie e-demokracji. Ruch ten rozpoczął się od szwedzkiej Piratpartiet, założonej 1 stycznia 2006 roku (Anderson 2009). Przywłaszczyli sobie oni słowo "piraci", używane przez media do oznaczania przeciwników własności intelektualnej. Początkowo ich celem było zwrócenie uwagi na dyskusyjne prawa autorskie, ale później ich program rozszerzył się na tematy praw obywatelskich w domenie cyfrowej i demokratycznej partycypacji. W ciągu 13 lat, do początku 2019 roku, obecność PP wzrosła z 1 do ponad 44 stowarzyszeń (Pirate Parties International 2019). Założyciel ruchu Falkvinge (2013) zdefiniował inicjatywę jako zdecentralizowany, zespołowy wysiłek wolontariuszy współpracujących nad wspólnym celem, w którym władza jest delegowana w taki sposób, że każdy może podjąć niemal każdą decyzję za całą organizację. Ale czy to stwierdzenie jest zgodne z empirycznymi dowodami? Aby się tego dowiedzieć, niniejsze studium ma na celu sprawdzenie normatywnego projektu PP w porównaniu z rzeczywistością polityczną ich wewnętrznej organizacji i szerszego wpływu instytucjonalnego. Dlatego też niniejsze studium stara się odpowiedzieć na pytanie badawcze, czy PP są ruchami społecznymi prawdziwej demokracji elektronicznej?
W następnej części przedstawione zostanie teoretyczne tło tego badania, w części metodologicznej - podejście badawcze i projekt, w części dotyczącej ustaleń - wyniki badania, a w części końcowej podsumowane zostaną wspólne wzorce PP, omówione ograniczenia i zasugerowane perspektywy dalszych badań.
2 Przegląd literatury
Jako organizacje realizujące działania na rzecz zmiany społecznej, a nie dążące do zdobycia realnej władzy, Partie Piratów mogą być ściślej kojarzone z ruchami społecznymi niż z tradycyjnymi partiami politycznymi. W tym kontekście Almqvist (2016) postrzegał PP jako alternatywne ruchy społeczne realizujące subpolitykę (lub sub [system] politics), realizowaną poza zinstytucjonalizowanym systemem politycznym, oraz subaktywizm, czyli praktyki osobistego upodmiotowienia. Jednak tak długo, jak cele PP wymagają zmian prawnych, dążą one do oddziaływania na państwo, niezależnie od tego, czy znajdują się w strukturach władzy, czy poza nimi. Jest to zgodne z definicją Tilly'ego (1984) prawdziwych ruchów społecznych jako trwałych interakcji między władzą a inicjatorami zmian. Chociaż połączenie działań protestacyjnych i wyborczych PP odzwierciedla podkreślaną przez Goldstone'a (2003) organiczną interakcję między ruchem społecznym a partiami politycznymi. Burkart (2014) również przyznał, że PP zarówno bezpośrednio angażują się w system polityczny, jak i działają jako ruch kontrhegemoniczny kontestujący władzę korporacyjną i państwową.
PP jako ruchy społeczne mogą być klasyfikowane w kilku aspektach. Postill (2018) powiązał wzrost liczby cyfrowych aktywistów PP z nowymi ruchami protestującymi. Biorąc pod uwagę cel PP, jakim jest wpływanie tylko na określone obszary polityki, można je oznaczyć jako reformatorskie ruchy społeczne - zgodnie z klasyfikacją Aberle'a (1966). Biorąc pod uwagę, że działają one wewnątrz istniejących granic instytucjonalnych, w terminologii Wrighta (2011) można je również określić jako dążące do transformacji poprzez symbiotyczną metamorfozę - socjaldemokratyczne ewolucyjne adaptacje z wykorzystaniem instytucji państwowych. W aspekcie cyfrowym, Edick (2015) porównał PP do Net Party w Argentynie i Podemos w Hiszpanii, które również wykorzystują technologię open-source do organizacji politycznej. Dalej, Hartleb (2013) znalazł wspólne cechy między niemiecką PP i włoskim Ruchem Pięciu Gwiazd, ponieważ oba są populistycznymi, nowymi ruchami antyelitarystycznymi wykorzystującymi nowoczesne technologie komunikacyjne, co czyni je "cyberpartiami" lub "partiami sieciowymi". Te szersze podobieństwa z innymi ruchami zostały potwierdzone przez ustalenia Fredrikssona (2015); wielu członków PP, z którymi przeprowadzono wywiady, postrzegało siebie jako część znacznie większego globalnego ruchu demokratycznego, który obejmuje protestujących w ramach ruchu Okupacji Wall Street (Wall Street Occupy), aktywistów Arabskiej Wiosny i innych.
Co więcej, PP jako całość mogą być postrzegane jako globalny ruch społeczny. Ich rozprzestrzenianie się ze Szwecji do innych krajów odpowiada procesowi dyfuzji, w którym idee, praktyki i ramy rozprzestrzeniają się z jednego kraju do drugiego (della Porta i Tarrow 2005). Na początku łączyła je wspólna agenda, ale później, wraz z powstaniem Międzynarodowej Partii Piratów (dalej - "PPI"), stały się prawdziwie globalnym ruchem społecznym. Z tej perspektywy przypominają one transnarodowe sieci rzecznicze (Laxer i Halperin 2003) i ponadnarodowe stowarzyszenia działające na rzecz zmiany społecznej (Smith i Wiest 2012), których celem jest zapewnienie ludziom większego wpływu na decyzje, które mają wpływ na ich życie. W tym kontekście PP mogą być postrzegane jako globalny ruch społeczny, aktor globalnego społeczeństwa obywatelskiego - w rozumieniu Keane'a (2003). Odpowiednio Edick (2015) nazwał je międzynarodowym, oddolnym ruchem populistycznym. Natomiast Banaji i Buckingham (2013) uznali PP za międzynarodowy ruch, angażujący ludzi na rzecz kwestii o dużym znaczeniu demokratycznym i politycznym.
